Έχει περάσει αρκετός καιρός είναι η αλήθεια από τότε που παρακολούθησα τη ταινία The Northman. Όπως είχα αναφέρει και για την ταινία , Last night in Soho , όταν κάπου παίζει η Joy αυτόματα μπαίνει στη λίστα μου, καλώς ή κακώς. Έτσι και η συγκεκριμένη. Ας δούμε όμως περισσότερα παρακάτω!
The Northeman: Η υπόθεση
Ο Βασιλιάς των Viking σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του γιου του Άμλεθ. Μεγαλώνει σε μια ξένη περιοχή,αν θυμάμαι καλά, μαθαίνει να μάχεται και συνεχώς δυναμώνει. Μεγαλώνοντας αποφασίζει να πάρει εκδίκηση για τον πατέρα του και όλο το βασίλειο. Ο πλέον αρχηγός μάλιστα, τώρα ζει μαζί με την μητέρα του, θέλοντας λοιπόν να σώσει και εκείνη κάνει αυτό το βήμα και ξεκινάει το ταξίδι του. Ο πρίγκιπας θα καταλήξει σκλάβος ώστε να πετύχει τον στόχο του. Εκεί θα γνωρίσει και την Όλγα, που θα δεθούν και θα έχουν κοινούς στόχους. Θα πάνε όμως όλα όπως τα θέλουν ή θα υπάρξουν αναποδιές;
Στο έχω ξανά αναφέρει πως το αγαπημένο μου blog για κριτικές κινηματογράφου είναι “Οι δικές μου στιγμές” ?
The Northeman: Η άποψη μου
Η αλήθεια είναι πως η όλη η ιδέα των Vikings, άρα και του The Northman ποτέ δεν με ενθουσίαζε για αυτό και δεν είχα μπει στη διαδικασία να παρακολουθήσω κάποιου τέτοιου είδους ταινία. Αλλά όπως ανέφερα και στην αρχή του άρθρου, όπου Anya Taylor Joy η Ειρήνη από τους πρώτους στο χώρο. Θα ξεκινήσω με αυτά που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση και ήταν πρώτον , η φωτογραφία. Απίστευτες λήψεις και σκηνικά σχεδόν σε όποιο σημείο της ταινίας και αν πατούσες παύση έχεις μια όμορφη εικόνα να δεις. Σκηνικά και ρούχα, έπεσαν λεφτά;
Ναι. Σίγουρα όχι σε βελινεκός άλλων μεγάλων παραγωγών όμως δεν βλέπεις κάτι ψεύτικο. Βέβαια αυτό είναι πάντα η προσωπική μου άποψη. Οι ερμηνείες ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες, όχι όμως και να σου πέφτει το σαγόνι. Δεν είναι κάτι το συνταρακτικό ή κάτι που δεν έχει ξανά ειπωθεί με διαφορετικό τρόπο. Παρόλα αυτά δεν θα χάσεις χρόνο από τη ζωή σου για να τη δεις. Εγώ τη προτείνω.
Το στοιχείο της εκδίκησης, οποιασδήποτε μορφής, σε μια ταινία ή σειρά εμένα προσωπικά μου τραβάει το μάτι. Το ίδιο έπαθα και με τη συγκεκριμένη. Όλο αυτό το μίσος που κρατάς μέσα σου και σε επηρεάζει σε ολόκληρη την ζωή. Μετατρέπει την παιδική αθωότητα σε προετοιμασία πολέμου. Οι καταστάσεις που καταλήγει και επιλέγει να ζει για να πετύχει τον σκοπό του , σε κάνουν στο τέλος να αναρωτιέσαι. Πόσο αξίζει τελικά να ορίζεις ως στόχο ζωής το να πάρεις εκδίκηση για κάτι. Είτε αυτό είναι μικρό είτε μεγάλο. Θα ήθελα πολύ να μάθω τις σκέψεις σου στα σχόλια.
